'In de Wijk ben je te gast, en dat maakt het Bijzonder'
Anita werkt al twintig jaar als verzorgende IG in het team van de Oud-Beijerland en draait vooral avonddiensten. Gerda is verpleegkundige, werkt ook vaak in de avonden en is daarnaast actief in de acute dienst en SPW-alarmopvolging in de nacht. Ze kennen elkaar goed en vullen elkaar aan. De een vanuit de dagelijkse zorg, de ander vanuit de spoed en coördinatie. “Je weet nooit hoe je dag loopt,” zegt Anita. “En dat is misschien wel precies wat het leuk maakt.”
Van verpleeghuis naar de wijk
Anita werkte ooit in een verpleeghuis, maar vond de werkomstandigheden niet prettig. “Toen dacht ik, ik ga solliciteren bij de thuiszorg. Inmiddels is ze twintig jaar verder en ze zou niet meer anders willen. “Ik doe vooral avonddiensten. Dat past goed bij mij en bij thuis. We eten samen en daarna ga ik werken.” Gerda knikt. Zij is al 23 jaar bij Careyn en werkt niet alleen in de wijk, maar ook bij de acute dienst. “In theorie ben je boventallig,” vertelt ze. “Maar in de praktijk krijg je gewoon een route. Tussendoor pak je dan de spoedtelefoontjes op. Je denkt: ik heb wat ruimte, maar je loopt altijd klem.” Ze zegt het met een glimlach: het hoort erbij. “Het is druk, maar dat is ook precies waarom het werk uitdagend blijft.”
De vrijheid van de avond
Beiden werken het liefst in de avond. Niet alleen vanwege de rust, maar ook omdat het goed te combineren is met thuis. Gerda vertelt: “Toen mijn kinderen klein waren, werkte ik drie avonden per week. We aten vroeg en ging erna werken. Ik had geen oppas nodig. En nu weten de kinderen niet beter. Als ze me niet zien ’s avonds, dan slapen ze al.” Anita vindt dat ritme ook prettig. “Van zes tot half elf, dat is prima. En sinds de acute dienst de telefoontjes overneemt na tien uur, ben je ook echt om tien uur klaar. Dat scheelt.”
Thuis bij mensen, op hun manier
Het werken in de wijk moet bij je passen. “Je bent te gast,” zegt Anita. “Mensen prikken er zo doorheen als je niet jezelf bent.” Dat betekent ook dat je meegaat in gewoontes die anders zijn dan thuis. “Als iemand wil dat je de jam met een lepeltje uit het potje haalt, dan doe je dat. Zo simpel is het.” Gerda lacht. “Ik had ooit iemand bij wie alles met een speciaal lepeltje moest: de zinkzalf, de dagcrème… toen dacht ik: wat een gedoe. Maar dat hoort er gewoon bij. Het is hún huis. “Het is geen baan waarin je op routine werkt,” zegt Anita. “Je moet flexibel zijn. En het vraagt wat van je, zeker nu we met minder mensen zijn.” Gerda vult aan: “Als je van afwisseling houdt en zelfstandig wilt werken, dan past dit werk bij je. Je hebt vrijheid, verantwoordelijkheid en echt contact met mensen.”
Echte momenten
In de wijk maak je van alles mee. Grappige situaties, ontroerende momenten en soms dingen die je niet snel vergeet. Anita: “Er was eens een cliënt die op een boot woonde. Dan belde je van tevoren en kwam hij je met een klein bootje ophalen. Dat vond ik zó bijzonder. Je stapt letterlijk een ander leven binnen.” Gerda vertelt over een man die koste wat kost thuis wilde blijven, ondanks zijn situatie. “Er was veel weerstand, want men vond het te zwaar. Maar met de juiste hulpmiddelen, zoals bijvoorbeeld een plafondlift, lukt het. Voor hem betekende dat alles. Dat zijn de momenten waar ik trots op ben."
Ontwikkeling en hulpmiddelen
De zorg in de wijk is veranderd. “Toen ik begon,” zegt Gerda, “tilde je nog met z’n tweeën. Nu heb je hulpmiddelen die alles lichter maken. En we hebben een ergocoach die met ons meedenkt. Zij komt met oplossingen waar je zelf niet op komt.” Ook digitalisering helpt. “We werken met ONS,” legt Anita uit. “Daar doen we onze rapportages in en we kunnen via de telefoon zelfs deuren openen. Vroeger moest je eerst naar kantoor om een sleutel te halen. Nu kun je direct naar binnen. Dat scheelt enorm veel tijd.” Zo is er bijvoorbeeld ook een medicatiedispenser. Een apparaat dat seint als iemand zijn medicijnen vergeet. “Vroeger moest je vier keer per dag langs,” zegt Gerda. “Nu belt het systeem ons als iemand niet inneemt. Vaak is één telefoontje genoeg. Dat maakt mensen zelfstandiger.”
Wat het werk voor hen betekent
Aan het eind van het gesprek hoeven ze niet lang na te denken. Wat is het mooiste aan het werk? Gerda: “De zorg en de liefde die je meegeeft. Je geeft een stukje van jezelf.” Anita: “Ik vind het fijn dat je bij mensen binnenkomt als jezelf. Je hebt echt contact, en als je weggaat, is je werk af. Dat vind ik mooi.” Even valt het stil, en dan zegt Anita nog één zin die het werk in de wijk misschien wel het best samenvat: “Je weet nooit wat je tegenkomt, maar het is altijd de moeite waard.”
